Kώστας Kαββαθάς
«οι 4TPOXOI θα συνεχίσουν να βαδίζουν στο δικό τους μοναχικό δρόμο, παρέα
με όσους αναγνώστες πιστεύουν ότι το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο μέσον
κοινωνικής προβολής και οικονομικής ?επιτυχίας?, αλλά εργαλείο για την
ανάπτυξη της οικονομίας, της έρευνας και της εξασφάλισης θέσεων
(δημιουργικής) εργασίας?»
H Ζωή Αρχίζει στα 300+1!
ΠΑΛΙΟ το κλισέ και ξεθυμασμένο από τις επαναλήψεις σε έντυπα που έχουν
σχέση με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα και γιορτάζουν τα 100, τα 200 ή τα
300 τεύχη τους, μια και συνδυάζει τη μακρόχρονη παρουσία στην εκδοτική
αρένα με την ταχύτητα. «Τι υπονοούν», αναρωτιέται ο ανυποψίαστος λαπάς,
«ότι η ζωή αρχίζει στα 200 ή στα 300 χιλιόμετρα την ώρα; Αυτή είναι η
συμβουλή που δίνουν στους νέους; Να τρέχουν με 300;». Και βέβαια όχι. Στη
δική μας περίπτωση η φράση-κλισέ έχει συμβολική σημασία. Αυτό που
πραγματικά σημαίνει, είναι ότι η ζωή είναι άχρωμη και άοσμη, αν κάθε λεπτό,
κάθε ώρα, κάθε μέρα δεν βάζεις στόχους που πρέπει να ξεπερνάς. Έτσι έγινε
και μ? αυτό το περιοδικό. Όταν ξεκίνησε, πριν από 26 ολόκληρα χρόνια,
κανείς δεν πίστευε ότι θα ζήσει για να γίνει 100. Κι όταν έφτασε τα 100,
λίγοι έλεγαν ότι θα φθάσει τα 200. Κι όταν έγινε 200, ακόμα λιγότεροι (στο
χώρο του αυτοκινήτου, αλλά και του Τύπου) πίστευαν ότι θα φθάσει τα 300.
Όλοι υπολόγιζαν χωρίς τους «ξενοδόχους», που στην προκειμένη περίπτωση ήταν
οι αναγνώστες, οι άνθρωποι που δημιούργησαν τους 4T, αλλά και εκείνοι που
εργάστηκαν και εργάζονται σ? αυτό.
Ενδιαφέρον το παρελθόν, καλή και η ιστορία. Με το μέλλον όμως τι γίνεται;
Πού «πάνε» οι 4TPOXOI σε μια εποχή που όλα αλλάζουν και η ιδέα της
αυτοκίνησης παραμένει ζωντανή μόνο στις αναμνήσεις κάποιων ρομαντικών; O
πόλεμος που έχουν κηρύξει οι γραφειοκράτες και οι οικολογούντες εναντίον
της αυτοκίνησης μαίνεται σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κι
αυτό παρά το γεγονός ότι η αυτοκινητοβιομηχανία έχει κάνει τεράστιες
προόδους στον τομέα της οικονομίας και των αντιρρυπαντικών τεχνολογιών.
Κανείς από αυτούς τους ψοφοδεείς χαρτογιακάδες δεν συγκινείται από το
γεγονός ότι σύντομα θα υπάρξουν κινητήρες που θα καταναλίσκουν? 3 λίτρα
καυσίμου στα 100 χιλιόμετρα, αλλά και ότι το 1997 θα εμφανισθούν στην αγορά
τα πρώτα υβριδικά αυτοκίνητα πόλης. Στο βωμό των μικροπολιτικών τους
συμφερόντων προτιμούν να κάνουν «τρίγωνα» και «λεωφορειόδρομους» (στην
Κηφισίας και στην Ηλιουπόλεως οι οικο-εγκληματίες!) αντί να δίνουν κίνητρα
για την έρευνα και τη χρήση φιλικών στο περιβάλλον μεταφορικών μέσων.
Μικροί, ανεπαρκείς, χωρίς «ψυχή» και φαντασία, το μόνο που ξέρουν να κάνουν
είναι να «αρμέγουν» το επιβατικό αυτοκίνητο για να ταΐσουν τους ελέφαντες
που δημιούργησε η αβελτηρία και η ανικανότητά τους.
Αυτά τα ανθρωπάρια έχουν δημιουργήσει τέτοιο κλίμα, ώστε όσοι «πιστοί»
έχουν απομείνει να αισθάνονται? τύψεις, επειδή αγόρασαν και οδηγούν ένα
καλό αυτοκίνητο! Να είσαστε βέβαιοι ότι, αν επικρατήσει η άποψη των
πολιτικάντηδων, σε λίγα χρόνια οι πραγματικοί οδηγοί θα κλείνονται στις
φυλακές, επειδή παραβίασαν τους «πεζόδρομους» του Ψυχικού ή του Παπάγου και
θα εκτελούνται επειδή έλαβαν μέρος σε? αγώνες!
Ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν λοιπόν οι 4TPOXOI καθώς πλησιάζει το τέλος του
αιώνα; Μα αυτόν που ξεκίνησαν το 1970! Το δρόμο που συνδυάζει την ιδέα της
Αυτοκίνησης με τον κοινωνικό προβληματισμό. Τρανή απόδειξη το τεύχος που
κρατάτε αυτή τη στιγμή. Στις σελίδες του θα βρείτε τα πάντα, από
τεκμηριωμένες και έγκυρες δοκιμές οικογενειακών αυτοκινήτων, μέχρι
«ταξίδια» με υπεραυτοκίνητα σαν την Μακλάρεν F1, και από άρθρα που
περιγράφουν το μέλλον του αυτοκινήτου και των μεταφορών γενικότερα, μέχρι
κείμενα με τις θέσεις προσωπικοτήτων της διανόησης, της παιδείας και της
δημοσιογραφίας.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα και με την υπενθύμιση ότι κανείς στην Ελλάδα
δεν είναι σε θέση να κάνει προβλέψεις, μια και τα πράγματα αλλάζουν από
στιγμή σε στιγμή, θα έλεγα ότι οι 4TPOXOI θα συνεχίσουν να βαδίζουν στο
δικό τους μοναχικό δρόμο, παρέα με όσους αναγνώστες πιστεύουν ότι το
αυτοκίνητο δεν είναι μόνο μέσον κοινωνικής προβολής και οικονομικής
«επιτυχίας», αλλά εργαλείο για την ανάπτυξη της οικονομίας, της έρευνας και
της εξασφάλισης θέσεων (δημιουργικής) εργασίας.
Το πόσο θα «ζήσει» ακόμα εξαρτάται από τις δικές μας αντοχές, το γενικότερο
πολιτικό, επιχειρηματικό και κοινωνικό περιβάλλον και την εμπιστοσύνη των
αναγνωστών.
Αλλά και να σταματήσουν κάποια στιγμή να κυλάνε τ? αυτοκίνητα, πρέπει να
παραδεχθούμε ότι το «ταξίδι» άξιζε τον κόπο και για μας, αλλά και για
σας!_Κ.Κ.